خداوند بر همه چيز قادر است و مي تواند او را از شرّ كافران حفظ كند. روشن است اگر امام در ميان مردم ظاهر بودند و به صورت آشکار مردم را راهنمايي و هدايت مي‌کردند، بسيار بهتر بود؛ ولي آيا دشمنان چنين اجازه‌اي را به او مي‌دادند؟ پيامبر(ص) و امامان در موارد متعدد، گفته بودند دستگاه ظلم، به دست حضرت مهدي(عج) برچيده مي شود؛ از اين رو وجود مقدّس او، مورد توجّه دو دسته از مردم واقع مي شد:

1. مظلومان به اميد نجات به دست حضرت مهدي(عج).

2. ظالمان كه چون وجود مقدّس امام را سد راه منافع خود مي ديدند، حضرت را به قتل مي رساندند.

در تاريخ، نمونه‌هاي متعددي از شهادت اولياي خدا و راهنمايان دين حق به دست ستمگران وجود دارد که از جمله آن‌ها شهادت امامان بزرگوار شيعه است.

قدرت خداوند محدود نيست؛ ولي نظم هستي، به گونه اي است كه كارها، از طريق اسباب و از مجراي عادي انجام شود. اگر خداوند، بخواهد براي حفظ جان انسان هاي مقدس، از جريان عادي حاكم بر جهان دست بردارد و برخلاف آن عمل كند، بدان معنا است كه با تغيير در نظام آفرينش، ديگر دنيا، محل تكليف و اختيار و امتحان نباشد؛ زيرا خداوند، با اعمال قدرت، جلوي اختيار افراد را در اين‌ زمينه مي گيرد.

به علاوه، اگر امام، ميان مردم به صورت آشکار حاضر ‌بود يا بايد با ظالمان وارد جنگ و پيکار مي‌شد يا بايد برابر آن‌ها سکوت مي‌کرد. راه اول، به تحقق شرايط و اذن الهي مشروط است و بدون آن، قيام و نبرد نتيجه بخش نيست. اگر امام، راه دوم را برگزينند و مؤمنان ببينند حضرت، برابر تمام جنايات و ستم ها سكوت کرده و اين سكوت، ساليان طولاني ادامه پيدا كرده است، از اصلاح جهان مأيوس مي شوند و در بشارت هاي پيامبر(ص) و قرآن، شك مي‌كنند؛ بنابراين، گزينه غيبت تا آماده شدن شرايط و مهيا شدن مردم براي پذيرش قيام و عدالت گستري حضرت، بهترين انتخاب و روش است.