ساعت شنی به من یاد داد
باید
خالی شوی تا پُر کنی . . .

تا پُر کنی
کسی را،
دلی را،
چشمی را،
گوشی را . . .

خالی کنی خودت را
از نفرت تا پُر کنی کسی را از عشق . . .

خالی کنی دلت را
از غم تا پُر کنی دلی را از شادی . . .

خالی کنی
چشمت را از کینه تا پر شود چشمی از آرامش . . .

خالی کنی
گوش هایت را از دروغ
تا پر کنی گوش هایی را از زمزمه های عاشقانه . . .
و
مبادا اشتباه کنی
مبادا خالی شوی به قیمت لبریزی دیگران . . .

یادت باشد
ساعت شنی روزی می چرخد
و این بار
این تو هستی
که پُر میشوی از آنچه خودت پُر کرده ای دیگران را . . .