این سوال توسط بعضی افراد ، از حضرات آل الله علیهم صلوات الله، پرسیده شده است ، وجودمان را نورانی می کنیم به نور معارف اهل بیت علیهم السلام :
الف ) : هشام بن حکم مى‏ گوید:«زندیقى خدمت امام صادق علیه السلام آمد و از آیه «الرّحمنُ عَلَى الْعَرشِ اسْتَوى‏»سؤال کرد.امام علیه السلام ضمن توضیحى فرمود: خداوند متعال، نیاز به هیچ مکانى و هیچ مخلوقى ندارد، بلکه تمام موجودات محتاج او هستند.
سؤال کننده عرض کرد: پس تفاوتى ندارد که به هنگام دعا دست به سوى آسمان بلند کنید یا به سوى زمین پائین آورید؟!
امام علیه السلام فرمود: این موضوع، در علم و احاطه و قدرت خدا یکسان است وهیچ تفاوتى نمى‏ کند ولى خداوند متعال دوستان و بندگانش را دستور داده که دست هاى خود را به سوى آسمان، به طرف عرش بردارند، چرا که معدن رزق آنجا است(لِأَنَّهُ جَعَلَهُ مَعْدِنَ الرِّزْق‏) ما آنچه را قرآن و اخبار رسول خدا صلى الله علیه و آله اثبات کرده است، تثبیت مى‏کنیم، آنجا که فرمود: دستهاى خود را به سوى خداوند متعال بردارید، و این سخنى است که تمام امّت بر آن اتفاق نظر دارند .(۱)
ب ) : امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرماید:« هنگامی‌که یکى از شما نماز را پایان مى‏دهد دست به‌سوی آسمان بردارد و مشغول دعا شود.مردى عرض کرد: اى امیر مؤمنان! مگر خداوند همه‌جا نیست؟فرمود: آرى همه‌جا هست.عرض کرد: پس چرا بندگان دست به آسمان برمى‏دارند؟فرمود: آیا در قرآن نخوانده‌ای:«وَفى السَّماءِ رِزْقُکُمْ وَ ما تُوْعَدُوْنَ » ، «در آسمان رزق شما است و آنچه به شما وعده داده مى‏شود».پس از کجا انسان روزى را بطلبد جز از محلش، محل رزق و وعده الهى آسمان است.) مَوْضِعُ الرِّزْقِ وَ مَا وَعَدَ اللَّهُ السَّمَاء( (۲)
پی‌نوشت :
۱٫  بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج‏۳، ص: ۳۳۰
۲٫  علل الشرائع، ج‏۲، ص: ۳۴۴