چرا جمعى از ستمگران و افراد گنهکار و آلوده اینهمه غرق در نعمتند و مجازات نمىبینند؟
پاسخ:
نکته اول: آنچه از آیات نورانی قرآن کریم استفاده می شود این است که : خداوند افراد گنهکار را در صورتى که زیاد آلوده گناه نشده باشند، بوسیله زنگ هاى بیدار باش و یا بوسیله مجازاتهاى متناسب با اعمالى که از آنها سرزده است، بیدار مىسازد و به راه حق بازمىگرداند.
اینها کسانى هستند که هنوز شایستگى هدایت را دارند و مشمول لطف خداوند مىباشند و در حقیقت ، مجازات و ناراحتی هاى آنها، نعمتى براى آنها محسوب مىشود.
چنان که در قرآن مىخوانیم:
«ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما کَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ لِیُذِیقَهُمْ بَعْضَ الَّذِی عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ» ؛
«در خشکىها و دریاها، فساد و تباهى بر اثر اعمال مردم، ظاهر شد تا خداوند نتیجه قسمتى از اعمال آنها را به آنها بچشاند، شاید که ایشان برگردند»(۱)
ولى آنها که در گناه و عصیان، غرق شوند و طغیان و نافرمانى را بمرحله نهایى برسانند، خداوند آنها را بحال خود وا مىگذارد و به اصطلاح به آنها میدان میدهد تا پشتشان از بار گناه سنگین شود و استحقاق حد اکثر مجازات را پیدا کنند.
اینها کسانى هستند که تمام پلها را در پشت سر خود ویران کردهاند، و راهى براى بازگشت نگذاشتهاند و پرده حیا و شرم را دریده و لیاقت و شایستگى هدایت الهى را کاملا از دست دادهاند.
خداوند متعال می فرماید :
«وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهین» ؛ «آنها که کافر شدند، (و راه طغیان پیش گرفتند،) تصور نکنند اگر به آنان مهلت مىدهیم، به سودشان است ،ما به آنان مهلت مىدهیم فقط براى اینکه بر گناهان خود بیفزایند؛ و براى آنها، عذاب
خوارکنندهاى (آماده شده) است»(۲)
نکته دوم : از بعضى از آیات قرآن، استفاده مىشود که خداوند گاهى به اینگونه افراد، نعمت فراوانى میدهد و هنگامى که غرق لذت پیروزى و سرور شدند ناگهان همه چیز را از آنان میگیرد، تا حد اکثر شکنجه را در زندگى همین دنیا ببینند.
چناچه می فرماید: «فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَیْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَیْءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَهً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ» ؛ «هنگامى که پندهایى را که به آنها داده شده بود، فراموش کردند درهاى هر خیرى بر روى آنان گشودیم تا شاد شوند، ناگهان هر آنچه داده بودیم از آنها بازگرفتیم، لذا فوق العاده ناراحت و غمگین شدند.»(۳)
پی نوشت:
۱٫ روم/۴۱
۲٫ آل عمران/۱۷۸
۳٫ انعام/۴۴
